poslal Karels Interrogemus, quid mirabilis est in confessio biblico „Audi Israhel
Dominus Deus noster Dominus unus est“? (Liber Deuteronomii VI:IV) Ita
mirabilis, ut Iudaei, qui relatio sincera in Judaismo non habent, hunc
textum recitent? Conor vobiscum, lectores, invenire responsa.
Sciamus simul supra textum, supra sententiam „Audi Israhel Dominus Deus
noster Dominus unus est“ שׁמע ישׂראל יהוה אלהינוּ יהוה אחד׃ [Šma Jisrael
Adónaj Elohejnu Adónaj echád], ita res prima, quam videmus verbum
temporale. Verbum temporale שׁמע in loco primo sentiae est. Melius
imperativus ex verbo temporale audire – „audi“ pro explicatione est.
Verbum temporale שׁמע audire tantum significationem audire non habet,
sed hoc verbum latius patet. Iam rex Salomon „cordem docilem“ לב שׁמע
petistit. (Liber Primus Regum III:IX) Habet „cordem docilem“, hoc
interpretatur habere cordem, quod audit, quod sentit. Propterea
interpretes Scripturae sacrae eucumenicae interpretationem orationis
regis Salomonis elegerunt quasi oratio de „corde senso“.
Si imperativus verbi temporalis audire – „audi“ legerimus, postea
textum biblicum cognoscemus quasi: „stude cognoscere, senti, audi“ –
„Israhel Dominus Deus noster Dominus unus est“. Oportet me adnotatio
imae pagine, ut in sententia hac verbum temporale unum sit, verbum
temporale „audire“. Reliqua verba confessionis – „Dominus Deus noster
Dominus unus“ in parallela sunt. Parallela est – „Deus noster“ cum
verbo – „unus“. In lingua Hebraica verbum „unus“, verbum אחד est.
Sicut lectores iusti scimus, ut verbum אחד exaretur in nuntio
creaturae Mundi, de die primo. Liber Genesis nos docet, ut „factumque
est vespere et mane dies unus“. (Liber Genesis I:V) Interpretatio in
lingua nobis, quam habemus, non vera est. In textu „dies primus“ non
scribitur, sed melius „dies unus“, dies אחד ! Verbum אחד in se ita
consensum, ordinem, integritatem coniungit, quod ex textu biblico luce
clarissima fulget. Cum Deus omnipotens, qui nomen inenarrabile habet,
lucem creavisset et lucem ac tenebras divisisst, ita perfecit dies, qui
„dies unus“ vocatus est.
In confessione „Audi Israhel“ verbum אחד unus in parallela cum
expressione אלהינו „Deus noster“ est. Verbum אחד unus paene natura Dei
est. Haec tantum declaratio „Uni Dei“ non est, quasi saepe verbum אחד
scimus in hoc textu – „Audi Israhel Dominus Deus noster Dominus unus
est“ Certe, verbum אחד „unus“ nos ita cognoscere possumus, „unus“ in
expositione singularitatis, differentiae, sanctimoniae, potestatis,
auctoritatis Dei Israhel erga idola. Sed ego potius vidi sententiae
inter se nexae, contextus inter vocabulum „Deus noster“ et vocabulum
„unus“.
Et quomodo explicatio est? Cum Dominus Deus honoratus erit, acceptus
erit filiis Israhel enim Iudaeis, ita quies, ordo non solum in natione
hoc, sed quoque in creatura omne erit. Ea quies, ordo inter liberos
Israhel et Dominum, qui Deus est pro natione hac. Sicut lux locum suum
in creatia habet, similis cum Israhel id est. Pro Israhel hoc
significant servo Dei sui, Domini Dei esse.
Textus
ex Scriptura sacra – „Audi Israhel Dominus Deus noster Dominus unus
est“, de quo nunc cogitamus etiam ullo re specialis est. Scitis quid,
lectores? In textu originale Scriptorae sacrae, in lingua hebraica sunt
in verbo שׁמע et in verbo אחד maiores litterae.
In verbo שׁמע littera ע ea est, in verbo אחד littera ד ea est. Verbum
אחד in textu biblico mutare posset cum verbo secundo אחר ! Et verbum
אחר explicitem habet: „alius“. Id causa est, cur littera ד maior est in
verbo אחד textus biblici!
Sed ego cogitavi, in hoc textu nuntius absconditus est pro lectoribus
iustis Scripturae sacrae. Quid cogitavi? Ajin ע et dalet ד simul
explicationem certam dant. Verbum עד id est et interpretatio? Verbum עד
testis, aut testimonium significat. Hic textus biblicus sine dubio
testimonium de Domino Deo non solum in Israhel, sed etiam in natione
cetera est. Dominus Deus, qui factus est, et etiam qui Deo ad omnem
Israhel – hoc testimonium est.
Iudaei confession suo, quod „Dominus Deus noster est“, confitentur, ut
Dominus Deus Deo ad omnem Israhel sine ulla exceptione sit! Sincere
Deum usurpace non ullus classis religiosa plus aut minus potest.
Dominus Deus Deo pro classibus iudaicis orthodoxis plus, quam pro
hominibus indulgentibus non est. Quin etiam cogito, idea audax, ut
Dominus Deus Deo eodem pro Iudaeis sine religione sit.
Nuntius destrictus est: id testimonium pro liberis Israhel, enim
Dominus Deus, qui sine clausula simul Deo omnibus filiis et filiabus
Sion.
Tento článeček je latinským překladem jednoho z mých dřívějších článků: Vyznání Izraele
